Het wilde westen van Australië

We vlogen vanuit Alice Springs richting Perth, een paar uur durende vlucht over met name een kale roodkleurige vlakte. We vroegen een beetje jolig aan de stewardess of Uluru (Ayers Rock) niet toevallig nog de revue zou passeren. En jawel nog geen 10 min. Later kondigde de piloot aan dat Ayers Rock onder ons doorschoof.
Eenmaal Perth bereikt hebben we onze spullen gedropt in een hostelletje en zijn we op de trein gesprongen richting Freo (liefkozend voor Fremantle) een gezellig plaatje in de buurt van Perth, op de terugweg nog een strandje meegepakt.
Ook voor de westkust hadden we in NL al een auto besteld, dit keer kregen we een of andere ragbak mee met meer dan 330.000 op de teller. Onder het moto van ja hij doet het blijkbaar nog steeds dus dan kan die 4000 die wij gaan rijden er ook nog wel bij zijn we Perth uitgereden.
We hadden besloten eerst richting het noorden te gaan. Thijs had ergens iets gelezen over een kloosterplaatsje in de binnenlanden en met Saint Mont Michiel in gedachte (vakantie afgelopen zomer) dachten we dat dat best wel eens leuk kon zijn. Verkeerd gedacht! Een of andere spanjool had in 1800 op een dor stukje land een paar gebouwen neergepoot. Die gebouwen waren best aardig maar het was er wel erg stil en uitgestorven dus na een half uurtje waren we er wel klaar mee, Susan was er trouwens al binnen 15 min klaar mee.
Terug richting de kust en op verder noordwaarts, de volgende stop was Pinnacles Desert een soort mini Cappedocië, je kon een wandeltocht doen van een uurtje of een 4 km lange route met de auto, het was buiten 42 graden en schaduw is hier nog niet uitgevonden. Dus Airco op hoog en om de zoveel tijd het raampje naar beneden om een foto te maken, wij stelletje luie toeristen!!
De volgende stop was Geraldton voor boodschappen want na Geraldton kwam er even niks en met niks bedoel ik ook niks!. We zaten net weer in de auto toen we een berichtje kregen van Hans of wij onze telefoon niet een beetje kwijt waren, want hij had (net als een aantal anderen) een berichtje gekregen van een Australische dame. En inderdaad we waren onze telefoon een beetje boel kwijt dus na smssen en bellen via NL kwamen we uiteindelijk bij de mevrouw uit die onze roze nokia uit 1800 had gevonden, wij weer blij want we hadden er net beltegoed op gegooid! En toen alsnog verder richting het Noorden in de ijdele hoop dat we onderweg nog wel een leuke camping tegen zouden komen. Helaas deze nacht zouden we doorbrengen op het 24-hours parkeerterrein samen met nog 1453 vliegen die er een sport van maakten om in je oren, neus en mond te kruipen. Na een fantastische :-S, veelte warme nacht waren we al vroeg uit de veren zodat we onze tocht konden voortzetten.
Den Ham stond op de planning een plaatje wat volgens de Lonely Planet lekker laidback was, oftewel slaperig en geen ene reet te doen! Maar het was een prima uitvalbasis voor Monkey Mia een resort wat de volgende dag op de planning stond.
Monkey Mia staat namelijk bekend om zijn dolfijnen en van dolfijnen krijgen we blijkbaar nooit genoeg dus hop naar Monkey Mia. Bijna elke ochtend komen er een aantal wilde dolfijnen de baai in zwemmen om een paar visjes te scoren en om aappies te kijken. En dat was geweldig! We hebben er zelfs eentje een vis gevoerd. Op de achtergrond was een klein dolfijntje wat geen oog had voor vis heerlijk aan het spelen, dus die zagen we regelmatig door de lucht vliegen en later toen we nog gingen zwemmen zwommen ze nog een paar keer tussen ons door om te vissen. Fantastische ochtend en er was maar een handje vol met mensen en dat is het voordeel van de westkust, daar zijn gewoon wat minder toeristen in vergelijking tot de drukke oostkust.
Na Monkey Mia via Carnavon en Coral Bay richting Exmounth gereden. Achter Exmounth ligt een enorm National Park wat bekend staat om mooie riffen vlak aan land waar je prachtig kunt snorkelen. In het hostel kwamen we nog een stel uit de Beemster tegen waar we nog gezellige avond mee hebben lopen babbelen, Noord Hollandse kermissen was oa. een van de onderwerpen.
De volgende dag naar het National Park, we zouden er 1 nachtje blijven slapen in onze fantastische tent (waar Thijs overigens niet in past, want Thijs is te lang of de tent te kort). We hebben heerlijk gesnorkeld en inderdaad mooie dingen onder water gezien, maar eenmaal uit het water was het echt bloody hot. 45 graden en geen greintje schaduw of wind. Dus al die leuke wandeltochtjes door het park zagen we niet echt zitten. In het park zitten ook veel Roo’s (kangaroes) en we vroegen ons net af hoe die beesten dat in hemelsnaam uithouden in die brandende hitte en toen zagen we dat er eentje het toilet had gekaapt, die lag daar lekker languit. De nacht was natuurlijk weer een zweterig minirampje en de volgende dag met weer een dikke 45 graden op de planning besloten we dat het wel weer mooi was. Terug naar de bewoonde wereld, er stond ook een nog een cycloon op het punt aan land te gaan bij Exmounth en daar hadden we ook niet zo veel zin in. Het tochtje wat we in de plannig hadden richting Geraldton was iets van 900 km scheuren door een landschap wat gedurende de hele rit bestaat uit rood zand en een paar struikjes elke zoveel 100 km kom je dan een roadhouse tegen, waar je dure bezine en een blikje soda kan kopen en dan mag je weer! Bij een van die roadhouses bleek dat de weg die wij moesten hebben (er is maar 1 weg dus das makkelijk) dicht was wegens bosbranden. Jawel een cycloon en overstromingen in het noorden en bosbranden in het zuiden, West Australië laat niet met zich sollen. Dus onze rit die we voor ogen hadden zou wel eens niet door kunnen gaan, maar tegen de tijd dat we in de buurt waren bleek de weg net weer te zijn geopend, mazzel! Dus wij snel doorsjeessen. Wat bleek, 3 uur later was ie weer dicht omdat het vuur weer was opgelaaid.
En toen was het Australian Day een soort duffe Koninginnedag voor Aussies. Ons hostel had een kneitergoeie bbq georganiseerd en om half 9 was er een publiek vuurwerk (yeah! Want die hadden we gemist op oud en nieuw) en het was een erg gezellige dag. De volgende dag Thijs gedropt bij de kapper want die liep al weken te vechten met zijn steeds langere haardos. De kapster liet er geen gras over groeien en Thijs kwam behoorlijk gekortwiekt weer naar buiten, naja het groeit wel weer aan hopen we dan maar.
Ons was verzekerd dat het onder Perth beter uit te houden was qua temperaturen dus we besloten af te zakken naar een wat meer bosrijk gebied, via allerlei leuke plaatsjes zoals Busselton, de troste bezitter van een 2 km lange steiger kwamen we aan in de regio Margeret River. Een regio die bekend staat om zijn bosrijke omgeving, wijngaarden en goede surfstranden.
De Australische Staatsbosbeheer had qua bosrijke omgeving wat roet in het eten gegooid. In november besloten ze gecontroleerd een stukje bos weg te branden, want uit de hand liep en waardoor een groot stuk van de regio nu een grote zwart geblakerd bos is..typisch gevalletje Even Apeldoorn bellen…Maar we hebben ons prima vermaakt met een avondje film kijken in een wijngaard en een ochtendje surfen. Het bleek inderdaad een stuk koeler te zijn in deze regio dus ’s avonds flink koukleumen in onze tent, we zijn vervolgens nog maar langs het leger des heils gereden voor een dekentje ;-) Daarna via het bosrijke gebied naar Albany gereden onderweg hebben we nog een soort van Australisch boonkroonpad gepakt, ongeveer de enige toeristische attractie op de weg. In Albany hebben we een beetje relaxed en niet zo veel gedaan, ja onze lange broek en een trui uit de tas gepakt wat het was echt koud hier! (lekker haha!) blijkt dat die cycloon in het noorden wat koude lucht meebrengt, raar land!
Na Albany besloten we via de Weath Belt, de graanschuur van Australië terug te rijden naar Perth, onderweg zouden we dan het prutplaatsje Hyden bezoeken, daar hadden ze namelijk een rotsformatie in de vorm van een golf, klonk heel spectaculair maar toen we er voor stonden dachten we allebei van tjah, rots in de vorm van een golf! Maar de route door landerijen en langs zoutmeren was zeker de moeite waard. Eenmaal in Perth hebben we nog een dagje Rotto (Rottnest Island) meegepakt, dat wilden we aan het begin al doen maar toen was het er niet van gekomen. Rotto ligt vlak voor de kust van Perth en het kost een godsvermogen om er te komen, kwamen we bij de kassa achter. Maar we hebben lekker rondgefietst, weer wat gesnorkeld (super goed zicht) en Quakka’s gezien, een hele hoop Quakka’s! Toen onze landgenoot Willem de Vlamingh in 1696 een kijkje kwam nemen om te zien of Australië misschien wel aardig was en voet zette op Rotto zag ie allemaal Quakka’s, al dacht hij dat het enorm grote ratten waren, waarop hij besloot snel weer in zijn schuit te kruipen en het eilandje Ratten nest te noemen. De quakka’s zijn familie van de kangaroe en waren helemaal gewend aan mensen, je kon ze zelfs aaien en ze kwamen regelmatig schooien voor voedsel.
Na nog 1 nachtje Perth en een borrel met een collega van Thijs is een van de trendy suburbs van Perth was het tijd onze spullen te pakken voor Indonesië!
Liefs Thijs & Susan