Eilandhoppen voor gevorderden

Vanuit Perth vlogen we rechtstreeks op Denpasar op Bali. We hadden besloten om direct door te gaan naar een eilandje voor de kust van Bali, namelijk Nusa Lembongang. Tijdens onze reis aan de oostkust kwamen we een stel tegen die zei dat dat een heel relaxed eilandje was en de Lonely Planet beaamde dat. Susan wou niet meteen een taxi nemen op de airport omdat ze daar de hoofdprijs vragen, maar op de weg naar de airport zou dat beter zijn. Dit snode plan leidde tot een enorme bak regen op onze hasses en alsnog een taxi vanuit de airport.
De taxichauffeur dropte ons bij een kantoortje waar we de boot konden boeken, dit was natuurlijk de duurste boot die er was, maar ons er nog niet helemaal van bewust dat we nu in Indonesië waren boekten we de boot. Wat trouwens een goede boot was dus niks te klagen.
Nusa Lembogang was inderdaad een relaxed eilandje waar we heerlijk zijn bijgekomen. We hebben op een scootertje het eiland rondgescheurd en gedoken/gesnorkeld, er zwom een hele bak Mantarays voor de kust en dat is best bijzonder! en voor de rest hebben we lekker genikst.
Daarna weer terug naar Bali op naar Ubud, het kunstenaarsstadje. Daar hebben we een aantal dagen doorgebracht. Lekker geshopt, Balinese show gezien en we zijn naar de Monkey Forest geweest een park met een aantal tempels en een hele lading aapjes. Tevens hebben we een paar uitstapjes gemaakt om de rest van Bali te bekijken. Zo hebben we een aantal tempels bezocht en prachtige rijstvelden. We hebben ook hier een dagje een scooter gehuurd. We hadden een kaart gekocht zodat we niet midden in Denpasar zouden terecht komen. Maar dat kaartlezen in Bali dat is een hele kunst als je geen bordjes of straatnamen hebt. 2 uur later zaten we midden in het te drukke Denpasar, maar daar hadden ze wel een Mc dus we hebben maar een hamburger naar binnen gewerkt ;-). Daarna op naar Tanah Lot een prachtige tempel op een rots aldus de boekjes. Er stond inderdaad iets op een rots maar of het nou zo prachtig was. De weg terug ging een stuk beter in ieder geval hebben we Denpasar niet meer gezien. Dit mede door iets vaker aan de Balinezen de weg te vragen.
Daarna zijn we door gegaan richting Lovina een badplaatsje aan de Noordkust met zwarte stranden. We hebben geen stap in de zee gezet want die zag er zo smerig uit (kwam ook door hevige regenval) en we zijn wel een beetje verwend door de stranden en zee in Australië. Maar Lovina was erg relaxed en er zat een hele Nederlandse enclave, dus volop Nederlands voedsel. Mijn gescoorde broodje kroket was goddelijk!
Tijd om Bali in te ruilen voor Java, we hadden een nachtbus richting Probolinggo geboekt om de Bromo vulkaan te bezoeken. De Lonely Planet was al niet enthousiast over dit plaatsje. Zo zou de bus je droppen bij een boekingskantoortje ergens aan de rand en dan kon je met een veelte dure taxi alsnog naar het busstation. Susan al helemaal in de stress die bus in. En jawel 15 km voor Probolinggo moesten we er uit, voor een boekingskantoortje wat volgens hun de busterminal was. Dus Susan NEE dat is niet zo, ik ga er hier niet uit, ik wil naar het busstation, en dat voor 15 minuten lang, hele bus wakker. Maar uiteindelijk mochten we blijven zitten en werden we er alsnog 10 min later uitgezet, nog steeds niet bij het busstation maar wel meer in de buurt. Susan helemaal opgefokt, voortaan laten we Thijs het woord doen!
Op Java bleek het een uur eerder te zijn dus daar stonden we om 2 uur ’s nachts op een busstation, natuurlijk nog geen bus die richting die stomme vulkaan ging. Gelukkig kwamen we een aardige taxichauffeur tegen die ons richting Cemoro Lawang (plaatsje bij de vulkaan) kon brengen voor een goede prijs. Eenmaal aangekomen konden we nog niet in een kamer en moesten we tot 7 uur wachten. Toen dat uiteindelijk zover was hebben we eerst anderhalf uur gepit en daarna zijn we nog een rondje gaan rijden door het gebied met onze taxichauffeur. Wat een hele aardige kerel bleek te zijn, die ook nog een goed stel hersenen had waardoor we een paar leuke gesprekken hebben gehad en hij Thijs nu vol spamt op Facebook (haha!)
De volgende dag om 4 am uit ons bed om richting de Bromo te lopen, in het donker want ja je moet met zonsopgang natuurlijk bovenop de Bromo staan. Dat was best een pittige klim, maar we hebben het gehaald en hebben genoten van het uitzicht. Susan helemaal naar de klote want die haat klimmen, dat wisten we al maar dat werd nog maar weer eens bevestigd. Susan komt niet door de keurig van Berggeit.
Cemora stelde voor de rest niet zo veel voor, echt een bergdorp met norse bergmensen, maar het was ’s nachts zo lekker koel dat we onder een dekentje moesten slapen!, dat was zo lang geleden en zo lekker!!
Met een bloedvaart op naar de volgende bestemming Yogyakarta. Vanuit Yogya hebben we Borubudur bezocht, natuurlijk weer om 4 uur ons bedje uit, maar ook ditmaal was het meer dan waard. We hadden een prachtige zonnige ochtend zodat we ook goed de omgeving konden bekijken en natuurlijk was de Borubudur ook fantastische mooi! Om 2 uur waren we terug in Yogya. Nog geen uur later, kwam het met bakken uit de hemel en vloog de onweer over straat..Mazzel dus!
In Yogya hebben we ons een beetje rond laten fietsen in Becaks, dat was altijd flink onderhandelen, een tripje moest ongeveer 8000 roepies kosten maar meestal vroegen ze 40.000, en iedere keer gingen ze ons uitlachen als we zeiden dat we voor dat bedrag het hele eiland rond konden rijden.
We hebben ook een zilvercursus gedaan in Yogya, heel leuk je eigen sieraden maken, we besloten allebei voor een ring te gaan. Thijs had een stevig ontwerp uitgekozen maar bleek talent te hebben! Aan de eind van de avond hadden we 2 kunstwerkjes waar we best trost op waren!
Vanuit Yogya richting Bandung, dit maal met de trein want die bussen daar waren we wel een beetje klaar mee. Vanuit Bandung ging onze vlucht naar Sumatra. De treinreis was erg mooi, door berggebied en langs rijstvelden! De volgende nacht onze vlucht richting Sumatra.
Op Sumatra besloten we meteen richting Bhukit Lawang* te gaan, om daar een jungletocht te maken om Oerang Oetangs te zien. We hadden het advies gekregen om iets verderop buiten het dorpje een guesthouse te zoeken, daar zitten ook andere aapjes en dat is leuk!, zegt men.
De volgende ochtend werd ik wakker omdat het leek alsof de halve Draaibar op het dak van ons huisje stond te dansen en toen ik de gordijnen opende waren daar zeker 10 aapjes die onze hangmat aan het molesteren waren. Eerst schokken ze nog toen ze zagen dat we naar hun aan het kijken waren, maar na 10 min. Werden de rollen omgedraaid en zaten ze met z’n allen naar ons te kijken. Wie doet er nou aan aapjes kijken in dit geval?
We hadden ook nog een gekko op de kamer die ons naast de aapjes ook nog hele verhalen aan het vertellen was midden in de nacht: GEKKO!GEKKO!...maar als we zeiden HOU JE BEKKO! Dat hield ie wel ff op.
We zouden de volgende dag op jungletocht gaan, maar helaas Thijs was aan de schijt, volgedouwd met Indonesische- en Junglemedicijnen in de hoop dat we de volgende dag alsnog op tocht zouden kunnen…
De volgende dag hadden we Thijs eigenhandig beter verklaard. Heel Bukit Lawang ook op de hoogte gesteld, want iedereen was inmiddels bekend met het wel en wee van Thijs.
Dus wij OP! Naar de jungle samen met nog een Nederlandse jongen, een Spaans stel een Argetijn en een Française en natuurlijk onze gidsen Bike en Sinar. Al snel kwamen we de eerste Oerang Oetangs tegen, wat de reden was van ons bezoek aan de jungle, zelfs Mina, een beruchte Oerang Oetang die erom bekend staat het niet zo met mensen op te hebben kwam op ons pad. Ze was in een kneiter goede bui want we konden legio aan foto’s maken van haar en d’r kleine. Geen spannende achtervolgingen dus. Na flink klauteren, slibberen en nog meer klauteren was het eindelijk tijd voor de lunch. Susan was wel even toe aan niksen (weer dat berggeiten!). Al snel kwam er een Makaai langs om te kijken of ie niet iets van ons kon snaaien en ook binnen een minuut kwamen daar 2 roodharigen aanslingeren. Dus ging de lunch weer in de tas en stond iedereen weer in de Papparazzimodus. Naast Oerang Oetangs kwamen we ook nog andere aapachtige tegen zoals The Thomas Leaf Monkey, Gibbons en de Siamang. Met die laatste was de gids helemaal in zijn nopjes want die waren al meer dan 2 maanden niet gesignaleerd, dus weer mazzel! Na een flinke dag wandelen kwamen we in het kamp (lees tentje van plastic en een matje zo dun dat we niet eens wisten dat ze bestonden), maar we hebben lekker gegeten, leuke spelletjes gespeeld en liedjes gezongen. De volgende dag was relaxter met zwemmen en terug raften richting Bukit! ’s Avonds hadden we nog afgesproken met de groep en hebben we gezellig nog wat gedronken en liedjes gezongen als Jungletrack Jungletrack (op de melodie van JingleBells, blijft minimaal 5 dagen hangen).
We hadden wel langer kunnen blijven maar dan zie je ook zo weinig van Sumatra dus de volgende dag zijn we richting het Toba Meer gegaan, daar met een bootje overgestoken naar het schiereiland Samomir. We hebben hier een scooter gehuurd en het eiland over gescheurd. Natuurlijk klopte de kaart van geen meter en zaten we binnen notime op een weg met kiezels zo groot als hunnebedden en het werd elke km slechter en soppiger. Uiteindelijk kwamen we in een vaag dorpje uit waar we bezine in scooter hebben gegooid (was de eigenaar (vd scooter) reuze content mee, blijkt dat de benzine daar wordt aangelengt met tjak). Na nog een paar uur scooteren kwamen we weer in de bewoonde wereld. De vergezichten vanaf het eiland waren prachtig. Ook voor het Toba Meer hadden we geen weken de tijd want onze vlucht naar Singapore kwam behoorlijk dichterbij, dus naar 2 volle dagen weer richting Medan. In Medan hebben we de meest slechtste kamer allertijden uitgezocht, ik kreeg er een beetje het Fritzel-gevoel bij, maar we wilden het redden met het geld wat we hadden. ’s Avonds in het guesthouse ernaast een hapje gedaan en daar was het erg gezellig . We hebben daar volop reisverhalen en tips uitgewisseld dus de rest van de trip moet goedkomen!
We hadden ’s middags nog een rondje door een van de grootste moskeeën van Medan gedaan, mooie moskee, gebouwd door de Nederlanders en wat een mazzel bij ons op de hoek! ’s Nachts iets minder mazzel want rond 4 am kwam daar toch een gejengel vandaan! Maar ja part of The Experience laten we maar zeggen!
Veel liefs vanuit het schone en groene Singapore
Thijs & Susan

*Bhukit Lawang is in 2003 getroffen door een overstroming waarbij meer dan 200 doden zijn gevallen, een enorm aantal voor een zo’n klein plaatsje. Er bleek hoog in de bergen een meer te zijn met een natuurlijke dam, maar door een droge periode gevolgd door veel regen is deze dam doorgebroken waardoor er in een keer een enorme hoeveelheid water richtig Bhukit kwam. Hulpverlening kwam pas laat op gang en toen het eenmaal een beetje opgang was werd Sumatra getroffen door de Tsunami waardoor Bhukit in de vergetelheid raakte. Pas sinds 2008 heeft heel Bhukit weer elektra. Nog steeds is men volop bezig met herstelwerkzaamheden. We hebben een tijdje met de eigenaresse, een Nederlandse dame, van het kindertehuis gepraat. Zij en haar man hebben na deze ramp besloten Nederland achter zich te laten en dit Kindertehuis op te zetten om de kinderen die familie zijn kwijt geraakt door de ramp op te vangen.