Gnaraloo station, Where the desert meets the sea

Goede vrijdag is hier nog zoals het hoort, een vrije dag! En niet alleen voor die enkeling die bij de overheid weg suft, maar voor iedereen. En alles is dus ook gewoon dicht. Vorig jaar als 'nieuwkomers' kwamen we daar natuurlijk achter op het moment dat de koelkast leeg was, maar dat is enkel een leermoment.

Maar goed, 2e paasdag natuurlijk ook vrij, dus een lang weekend. En wat doen wij als we een lang weekend hebben? Juist, dan gooien we de tent en de rest van de zooi achterin en dan gaan we kamperen!
Veel vrienden waren al eens naar Gnaraloo station geweest, een schaapsrange in het noorden. Nu stond dit ook nog steeds op ons lijstje en we zaten er aan te denken om het mee te pakken op onze big trip, die we later dit jaar gaan maken. Maar eigenlijk past dat niet helemaal in het (Excel) schema.

Dus de vraag, moeten we dat dan dit paasweekend doen, of is 2100 kilometer rijden voor 2 dagen kamperen misschien wat overdreven? Ik bedoel dat is van Utrecht naar Milaan rijden en weer terug. En dan sta je niet op het plein del Huppeldepupolo met uizicht op de Duomo maar midden in de woestijn op een camping zonder elektriciteit, moet je je eigen drink water meezeulen, douchen met zout 'grond' water en dat alles moet je delen met 31.009 vliegen.

Nee, das gekkenwerk! en toch sprongen we die donderdagavond in de auto richting Gnaraloo station. Na een Pit-stop (slapen dus) in Geraldton (400 km ten noorden van Perth), zijn we volgende ochtend verder gereden. Onderweg kom je niet veel meer tegen dan een paar roadhouses wat mooi klinkt maar niks anders is dan een smerig tankstation. Bij het 3e roadhouse moest Thijs even naar het toilet en komt terug, ja ik kwam zonet die en die tegen (iemand die we kennen via via), ja en die gaan ook naar Gnaraloo, we doen vanavond wel even een drankje bij de tent met ze...Wat een kleine wereld!

Gnaraloo ligt ongeveer 120 kilometer boven Carnarvon. Op de kaart lijkt Carnarvon heel wat en het is ook een van de grotere plaatsen in het noorden, maar meer dan 2 benzine stations een paar gekke Eppies en een supermarkt is het niet. Die 120 kilometer naar Gnaraloo, dat is over een gravel weg. Gravelwegen zijn niet erg comfortabel. Dat betekend dus iets van anderhalf uur stuiteren en stof maken. Maar de planning is, om later dit jaar in ieder geval 700 km offroad te rijden, dus dit is eigenlijk peanuts!

Zo'n workstation/range is onvoorstelbaar groot, je kunt gewoon kilometers rijden en dan zit je nog steeds op het terrein wat hoort bij de range, we zijn er zelfs verdwaald. Het is de place to be als je van wateractiviteiten houdt, Wind- golf- en kitesurfen, snorkelen en vissen, het kan er allemaal! Wil je hier surfen dan moet je het wel een beetje kunnen, want de golven breken op het rif en je zou niet de 1e zijn die wat breekt en moet worden afgevoerd naar het ziekenhuis in Carnarvon. Die gravel weg is vast een waar genot als je een paar gebroken ribben hebt! De surfplank bleef mooi thuis dus. De golven waren dit weekend uitzonderlijk hoog, wat de hele surf-ondernemening alleen maar nog gevaarlijker maakte, maar een aantal waaghalzen waagde het er toch op, dus we hebben het spektakel maar aanschouwd vanaf een veilige plek met droge voeten. En hebben later gekozen voor een veiligere wateractiviteit, namelijk snorkelen. Aan de westkust ligt het kleinere, minder drukke, broertje van het Great Barrier Reef, namelijk het Ningaloo reef, en dat begint ongeveer bij Gnaraloo, dus ook het snorkelen was erg leuk (door de hoge golven was de stroming alleen stevig en het zicht wat troebel, maar hè dat mocht de pret niet drukken!)

Een camping in de middle of ***, daar is geen stromend water en al helemaal geen elektriciteit. Tenzij je, je zonnepanelen en generator hebt mee genomen. Zo niet, dat zit jij om 7 uur voor je tent in het donker. En niet zomaar donker, maar pikkedonker. Het was alle nachten helder en ik heb nog steeds last van m'n nek van het uren kijken naar de sterrenhemel. Zoveel sterren en de complete melkweg dat blijft zo fascinerend!

Na 2, dagen zat het er weer op, dinsdag moest er weer gewerkt worden, dus moest er maandag stevig doorgereden worden. Rijden tijdens zonsop- en ondergang is een No go, want dan is het wildlife hier nogal actief. Susan vroeg zich af hoe het dan 's nachts was, in het donker, maar Thijs wist Susan met een goed verhaal te overtuigen dat kangoeroes dan slapen. Waarschijnlijk was het die avond Kangoeroe stap avond en happy hour, want ze sprongen vrolijk links en rechts over de weg! Al slalommend zijn we de laatste 250 km's met een slakkevaartje terug gereden naar Perth. We waren nog nooit zo blij met Suburb Wanneroo (vol gebouwd, geen kangoeroes), als maandag (toen eigenlijk al dinsdag).

Gisteren was het Anzac Day, een nationale feestdag waar Australiërs en Nieuw Zeelanders de gevallenen van de beide wereldoorlogen herdenken. In Perth, beginnen ze de dag met een herdenkingsdienst in Kings Park, daar staat een groot oorlogsmonument en het is een prachtige plek op een heuvel. De dienst begint om 6 uur 's ochtends. Dat was vorig jaar de reden om niet te gaan, wat natuurlijk eigenlijk een hele slechte reden is. Dus gisterochtend ging om 4.45 am de wekker en stonden we iets voor zessen met nog vele anderen (40.000 man in totaal) in Kings Park. De dienst begon in het donker en tijdens de dienst kwam de zon op. Speeches werden afgewisseld met muziek, waaronder een doedelzak speler (kippevel!), zang en een paar vliegtuigen die over vlogen. Al met al een erg mooie dienst.

Vanuit hier wensen we iedereen veel plezier dit weekend met Konings dag! (het blijft gek!), wij hebben hier gelukkig nog gewoon Koninginnedag, omdat die ouwe Engelse taart er nog steeds zit ;-)

Liefs Thijs & Susan