Ons eigen staatje verkennen
Door: Thijs & Suus
Blijf op de hoogte en volg Thijs
09 Juli 2014 | Australië, Perth
We hebben toch al redelijk wat van het staatje West Australië gezien, maar toch hebben we afgelopen weken 9500 kilometer gereden en zijn de staat niet eens uitgeweest! Al lang op het verlanglijstje stond die roadtrip naar het noorden.
De eerste stop was in Exmouth, om te zwemmen met walvishaaien. Dit is maar op een paar plekken ter wereld mogelijk en alleen in bepaalde seizoenen. En heej, wat een timing, precies in het seizoen ;-) Het is natuurlijk altijd maar even afwachten wat je krijgt. Want voor hetzelfde geldt ligt er toevallig die dag maar 1 van die jongens in de buurt en dan heb je pech. Maar we waren nog niet uit de haven of de 1e was al gesignaleerd, een lekker begin dus! We waren met 18 man en we werden opgedeeld in 2 groepen zodat we allemaal de tijd en de kans hadden om deze reuzen eens van dicht bij te bekijken. Dat zwemmen met walvishaaien is ook goed voor de conditie want zo'n beest van 5 meter hoeft maar 2 keer te zwaaien met z'n fin en hij is meters verder. We hebben gezwommen met verschillenden en er kwam zelfs een moment dat ik dacht van pffff alweer, ik zit hier net lekker even uit te puffen! Wat ook erg bijzonder was dat we op een gegeven moment met de boot terecht kwamen in een groep dolfijnen. En niet zomaar een groepje maar een stuk of 800-1000!!! Zonder gekheid het leek alsof ze ons los hadden gelaten in een visvijver en een bak voer overboord hadden gegooid. Overal zaten ze! Minimaal 20 zwommen voor de boot en overal zag je water splashen en dolfijnen duikelen. Echt fantastisch!! Dure maar zeer geslaagde dag dus!
Met een aantal tussenstoppen kwamen we een paar dagen later aan in Broome, het echt startpunt van ons avontuur! Op dat moment hadden we al 2500 km op de teller, want zoals al vaker gezegd, West Australië is groot en vooral erg leeg! Broome ligt in de middle of shit en erg hoge verwachtingen hadden we niet. Maar Broome was leuk, goede sfeer en gezellig druk! Het kan blijkbaar nog veel drukker want in het hoogseizoen loopt de teller op naar zo'n 35.000 bezoekers terwijl er nog geen 15.000 man woont!
En toen was het tijd voor het echte werk, op naar de Gibbs River Road. Best zenuwachtig want je hoort verschillende verhalen en het is toch maar even 700 km dwars door de gravel. De Gibbs is een zogenaamde cattle route en de natuur rondom de Gibbs River Road staat bekend om zijn prachtige kloven, met watervallen,waar je regelmatig een plons kan nemen in het heldere water. Onze eerste stop was het nationale park Windjana. Zwemmen daar is niet zo handig aangezien nou juist net daar de zogenaamde Freshies zich huisvesten. Freshies zijn zoetwater krokodillen en hoewel ze niet zo gevaarlijk zijn als de zoutwater variant, is een beetje uit de buurt blijven geen gek idee. De camping was ook top, wij hadden verwacht dat we daar iedere keer een gat moesten graven en weken lang geen douche zouden zien. Maar nee hoor er waren zelfs douches waar warm water uit kwam! Wat een luxe!
Daarna volgden er nog vele kilometers met regelmatig een stop om te genieten van de natuur en even weer ergens te lopen spetteren. Volop genieten dus en maar foto's maken!
Aangezien er natuurlijk niemand op een steen ergens in de shit, radio loopt te maken, moesten we het doen met ons brede selectie aan vooral veel foute cd's (Bedankt Koen!). Fransje Bauer, Jan Smit en Guusje sloegen regelmatig een toontje over op de hobbelige stukken en ik denk dat voor Sinterklaas maar een paar nieuwe cd'tje moeten vragen.
En na zo'n 600 kilometer hobbelen krijg je dan de infamous Pentacost rivier. En daar loopt geen bruggetje overheen, nee daar moet je gewoon doorheen. En ik moet zeggen, daar zag ik een beetje tegen op want het is niet even een klein stroompje maar toch best wel een flinke rivier. Dus met de billen bij elkaar geknepen reed Thijs langzaam alle wielen in het nat en daar gingen we! Fantastisch! Met gemak vond onze bak zijn weg door het water om enkele momenten later aan de overkant weer het droge op te zoeken. Op naar onze laatste stop op de Gibbs, het zogenaamde luxe wildernis park El Questro.
El Questro is eigenlijk ook gewoon een nationaal park, maar dan in privé bezit en waar ze iets willen verdienen aan die toeristen die allemaal een kijkje komen nemen. Het is allemaal net iets luxer en commerciëler en je kunt het zo gek maken als je wilt met helikoptervluchten en 5 sterren accommodaties. Op El Questro kun je, je zeker een paar dagen vermaken. Vooral wandelen door de prachtige kloven is een populaire activiteit. Een van de kloven is de El Questro gorge. Het was niet eens zo ver en we dachten die doen we wel even, al viel dat we een beetje tegen want het was soms flink klauteren en er kwam zelfs een stukje waar je toch echt wel tot je navel in het water stond (altijd fijn met een gloednieuwe camera). Maar het vele klauteren werd beloond met een sereen watervalletje. Thijs vond dit wel een mooi watervalletje om eens een serieuze vraag te stellen, en op z'n knieën te gaan en een ring uit z'n rugtas te toveren! Natuurlijk zei Susan Ja en dat hebben we 's avonds lekker gevierd met een etentje (En nee niet met ravioli met smack..brr).
El Questro ligt aan het einde van de Gibbs River Road en alles zat er nog op en aan, geen lekke banden, geen gekkigheid. Op naar het volgende nationale park! Purunullu, oftewel de BungleBungles. Ook dit is een park waarvan de toegangswegen 4wd only zijn. De eerste 53 kilometer is flink schudden geblazen waarschuwde menig Ozzie ons al. En jawel hoor, we waren nog maar amper op weg of we hadden onze eerste lekke band. Een dikke ijzeren pin lag op onze route en die zorgde voor een flink gat. Daar sta je dan hmm waar moet die krik eigenlijk? Gelukkig kwam er binnen een paar minuten een jongen ons helpen. Hij was Truckie van beroep (vrachtwagenchauffeur) en ook geen kleine jongen, binnen no time had ie de band vervangen en hij heeft m zelfs nog proberen te plakken (maar het gat was te groot). Thijs moest nog even controleren of hij de boutjes wel een beetje goed had aangedraaid, maar daar was geen beweging meer in te krijgen. Met vertraging kwamen we aan op de camping waarop we vrolijk werden begroet door een andere kampeerder. Ow trouwens, weet je dat je geen nummerbord meer hebt? Wat?! Ja je bent je nummerplaat kwijt, ja dat gebeurd heel vaak hoor, die laten los als je door riviertjes heen rijdt. En ja dat bleek heel normaal te zijn er waren al 5 anderen dit seizoen m kwijt geraakt kon de Ranger ons vertellen en het seizoen was nog maar net begonnen ook. Crea-bea hebben we een pak cornflakes verknipt en met ducktape maar weer een provisorisch plaatje gemaakt. (ja jongens Duck Tape en Tiewraps zijn je beste vrienden!). Afgezien van dat was de BungleBungles een prachtig park een beetje Cappadocië-achtig, alleen dan anders, zeg maar ;-)
Omdat we nog niet genoeg hadden van niet geasfalteerde wegen, vervolgden we onze route richting Cape Leveque. Bekend om zijn mooie stranden en rode Pindan rotsen. Ook deze weg staat bekend als slecht, niet omdat er veel stenen liggen, maar het is allemaal zand en als je even niet goed oplet rij je m zo vol in een flink gat. We kwamen er echter achter dat als je m flink op z'n staart trapt en er met 80 overheen scheurt het allemaal wat minder rappelt en je ook gewoon sneller weer op asfalt staat. Ook cape Leveque was weer prachtig alleen een beetje winderig. Een boom op de camping begaf het zelfs en ook onze tent liet weten die rukwinden toch niet zo amusant te vinden. Op de terugweg kwamen we er achter dat onze antenne een beetje schreef stond, na wat corrigerend werk had Thijs m even later helemaal in z'n handen..oeps..ach we hadden toch al geen bereik met de radio.
We besloten nog een dagje te genieten van het gezellige Broome, voordat we weer richting Perth zouden rijden. Toevallig was er die avond het natuur fenomeen Staircase to the Moon. We hadden er al wat foto's van gezien en daar viel ik niet stijl van achterover, maar ach als je er toch bent, pik het dan maar mee ook. En dat was toch eigenlijk best gaaf! Vooral toen de maan als een grote oranje (Hup Holland Hup!) bol uit de oceaan kwam zetten. Een soort maansopkomst, heel bijzonder!
Na een paar vage tussenstops kwamen we uiteindelijk aan bij het nationale park Karijini, het laatste park wat we graag wilden zien op onze trip. En ook dit park was een plaatje, al waren we inmiddels wel een behoorlijk verwend en konden we de schoonheid wellicht niet meer zo waarderen. We hebben ook hier een paar leuke wandelingen gemaakt en het zelfs ons record vroeg naar in je nest Verbroken, namelijk Kwart over 7! De hele trip lagen we er al vaak rond kinderbedtijd in, want als het donker is, dan zie je ook vrolijk niks meer en op een of andere manier gaat dan ook snel je eigen lichtje uit. 1 nadeel van die recordactie, om half 3 waren we allebei klaar wakker!
En toen was het tijd om weer huiswaarts te keren, met nog een snorkelstop op Coral Bay kwamen we vrijdagavond weer aan in Perth.
Na 4 weken kamperen was het heerlijk om weer in ons eigen bedje te slapen en niet midden in de nacht in het pikkedonker door een park te sluipen op zoek naar een laat-maar-lekker-vallen-stront-hutje.
Liefs Thijs & Susan
De eerste stop was in Exmouth, om te zwemmen met walvishaaien. Dit is maar op een paar plekken ter wereld mogelijk en alleen in bepaalde seizoenen. En heej, wat een timing, precies in het seizoen ;-) Het is natuurlijk altijd maar even afwachten wat je krijgt. Want voor hetzelfde geldt ligt er toevallig die dag maar 1 van die jongens in de buurt en dan heb je pech. Maar we waren nog niet uit de haven of de 1e was al gesignaleerd, een lekker begin dus! We waren met 18 man en we werden opgedeeld in 2 groepen zodat we allemaal de tijd en de kans hadden om deze reuzen eens van dicht bij te bekijken. Dat zwemmen met walvishaaien is ook goed voor de conditie want zo'n beest van 5 meter hoeft maar 2 keer te zwaaien met z'n fin en hij is meters verder. We hebben gezwommen met verschillenden en er kwam zelfs een moment dat ik dacht van pffff alweer, ik zit hier net lekker even uit te puffen! Wat ook erg bijzonder was dat we op een gegeven moment met de boot terecht kwamen in een groep dolfijnen. En niet zomaar een groepje maar een stuk of 800-1000!!! Zonder gekheid het leek alsof ze ons los hadden gelaten in een visvijver en een bak voer overboord hadden gegooid. Overal zaten ze! Minimaal 20 zwommen voor de boot en overal zag je water splashen en dolfijnen duikelen. Echt fantastisch!! Dure maar zeer geslaagde dag dus!
Met een aantal tussenstoppen kwamen we een paar dagen later aan in Broome, het echt startpunt van ons avontuur! Op dat moment hadden we al 2500 km op de teller, want zoals al vaker gezegd, West Australië is groot en vooral erg leeg! Broome ligt in de middle of shit en erg hoge verwachtingen hadden we niet. Maar Broome was leuk, goede sfeer en gezellig druk! Het kan blijkbaar nog veel drukker want in het hoogseizoen loopt de teller op naar zo'n 35.000 bezoekers terwijl er nog geen 15.000 man woont!
En toen was het tijd voor het echte werk, op naar de Gibbs River Road. Best zenuwachtig want je hoort verschillende verhalen en het is toch maar even 700 km dwars door de gravel. De Gibbs is een zogenaamde cattle route en de natuur rondom de Gibbs River Road staat bekend om zijn prachtige kloven, met watervallen,waar je regelmatig een plons kan nemen in het heldere water. Onze eerste stop was het nationale park Windjana. Zwemmen daar is niet zo handig aangezien nou juist net daar de zogenaamde Freshies zich huisvesten. Freshies zijn zoetwater krokodillen en hoewel ze niet zo gevaarlijk zijn als de zoutwater variant, is een beetje uit de buurt blijven geen gek idee. De camping was ook top, wij hadden verwacht dat we daar iedere keer een gat moesten graven en weken lang geen douche zouden zien. Maar nee hoor er waren zelfs douches waar warm water uit kwam! Wat een luxe!
Daarna volgden er nog vele kilometers met regelmatig een stop om te genieten van de natuur en even weer ergens te lopen spetteren. Volop genieten dus en maar foto's maken!
Aangezien er natuurlijk niemand op een steen ergens in de shit, radio loopt te maken, moesten we het doen met ons brede selectie aan vooral veel foute cd's (Bedankt Koen!). Fransje Bauer, Jan Smit en Guusje sloegen regelmatig een toontje over op de hobbelige stukken en ik denk dat voor Sinterklaas maar een paar nieuwe cd'tje moeten vragen.
En na zo'n 600 kilometer hobbelen krijg je dan de infamous Pentacost rivier. En daar loopt geen bruggetje overheen, nee daar moet je gewoon doorheen. En ik moet zeggen, daar zag ik een beetje tegen op want het is niet even een klein stroompje maar toch best wel een flinke rivier. Dus met de billen bij elkaar geknepen reed Thijs langzaam alle wielen in het nat en daar gingen we! Fantastisch! Met gemak vond onze bak zijn weg door het water om enkele momenten later aan de overkant weer het droge op te zoeken. Op naar onze laatste stop op de Gibbs, het zogenaamde luxe wildernis park El Questro.
El Questro is eigenlijk ook gewoon een nationaal park, maar dan in privé bezit en waar ze iets willen verdienen aan die toeristen die allemaal een kijkje komen nemen. Het is allemaal net iets luxer en commerciëler en je kunt het zo gek maken als je wilt met helikoptervluchten en 5 sterren accommodaties. Op El Questro kun je, je zeker een paar dagen vermaken. Vooral wandelen door de prachtige kloven is een populaire activiteit. Een van de kloven is de El Questro gorge. Het was niet eens zo ver en we dachten die doen we wel even, al viel dat we een beetje tegen want het was soms flink klauteren en er kwam zelfs een stukje waar je toch echt wel tot je navel in het water stond (altijd fijn met een gloednieuwe camera). Maar het vele klauteren werd beloond met een sereen watervalletje. Thijs vond dit wel een mooi watervalletje om eens een serieuze vraag te stellen, en op z'n knieën te gaan en een ring uit z'n rugtas te toveren! Natuurlijk zei Susan Ja en dat hebben we 's avonds lekker gevierd met een etentje (En nee niet met ravioli met smack..brr).
El Questro ligt aan het einde van de Gibbs River Road en alles zat er nog op en aan, geen lekke banden, geen gekkigheid. Op naar het volgende nationale park! Purunullu, oftewel de BungleBungles. Ook dit is een park waarvan de toegangswegen 4wd only zijn. De eerste 53 kilometer is flink schudden geblazen waarschuwde menig Ozzie ons al. En jawel hoor, we waren nog maar amper op weg of we hadden onze eerste lekke band. Een dikke ijzeren pin lag op onze route en die zorgde voor een flink gat. Daar sta je dan hmm waar moet die krik eigenlijk? Gelukkig kwam er binnen een paar minuten een jongen ons helpen. Hij was Truckie van beroep (vrachtwagenchauffeur) en ook geen kleine jongen, binnen no time had ie de band vervangen en hij heeft m zelfs nog proberen te plakken (maar het gat was te groot). Thijs moest nog even controleren of hij de boutjes wel een beetje goed had aangedraaid, maar daar was geen beweging meer in te krijgen. Met vertraging kwamen we aan op de camping waarop we vrolijk werden begroet door een andere kampeerder. Ow trouwens, weet je dat je geen nummerbord meer hebt? Wat?! Ja je bent je nummerplaat kwijt, ja dat gebeurd heel vaak hoor, die laten los als je door riviertjes heen rijdt. En ja dat bleek heel normaal te zijn er waren al 5 anderen dit seizoen m kwijt geraakt kon de Ranger ons vertellen en het seizoen was nog maar net begonnen ook. Crea-bea hebben we een pak cornflakes verknipt en met ducktape maar weer een provisorisch plaatje gemaakt. (ja jongens Duck Tape en Tiewraps zijn je beste vrienden!). Afgezien van dat was de BungleBungles een prachtig park een beetje Cappadocië-achtig, alleen dan anders, zeg maar ;-)
Omdat we nog niet genoeg hadden van niet geasfalteerde wegen, vervolgden we onze route richting Cape Leveque. Bekend om zijn mooie stranden en rode Pindan rotsen. Ook deze weg staat bekend als slecht, niet omdat er veel stenen liggen, maar het is allemaal zand en als je even niet goed oplet rij je m zo vol in een flink gat. We kwamen er echter achter dat als je m flink op z'n staart trapt en er met 80 overheen scheurt het allemaal wat minder rappelt en je ook gewoon sneller weer op asfalt staat. Ook cape Leveque was weer prachtig alleen een beetje winderig. Een boom op de camping begaf het zelfs en ook onze tent liet weten die rukwinden toch niet zo amusant te vinden. Op de terugweg kwamen we er achter dat onze antenne een beetje schreef stond, na wat corrigerend werk had Thijs m even later helemaal in z'n handen..oeps..ach we hadden toch al geen bereik met de radio.
We besloten nog een dagje te genieten van het gezellige Broome, voordat we weer richting Perth zouden rijden. Toevallig was er die avond het natuur fenomeen Staircase to the Moon. We hadden er al wat foto's van gezien en daar viel ik niet stijl van achterover, maar ach als je er toch bent, pik het dan maar mee ook. En dat was toch eigenlijk best gaaf! Vooral toen de maan als een grote oranje (Hup Holland Hup!) bol uit de oceaan kwam zetten. Een soort maansopkomst, heel bijzonder!
Na een paar vage tussenstops kwamen we uiteindelijk aan bij het nationale park Karijini, het laatste park wat we graag wilden zien op onze trip. En ook dit park was een plaatje, al waren we inmiddels wel een behoorlijk verwend en konden we de schoonheid wellicht niet meer zo waarderen. We hebben ook hier een paar leuke wandelingen gemaakt en het zelfs ons record vroeg naar in je nest Verbroken, namelijk Kwart over 7! De hele trip lagen we er al vaak rond kinderbedtijd in, want als het donker is, dan zie je ook vrolijk niks meer en op een of andere manier gaat dan ook snel je eigen lichtje uit. 1 nadeel van die recordactie, om half 3 waren we allebei klaar wakker!
En toen was het tijd om weer huiswaarts te keren, met nog een snorkelstop op Coral Bay kwamen we vrijdagavond weer aan in Perth.
Na 4 weken kamperen was het heerlijk om weer in ons eigen bedje te slapen en niet midden in de nacht in het pikkedonker door een park te sluipen op zoek naar een laat-maar-lekker-vallen-stront-hutje.
Liefs Thijs & Susan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
