Duivels weekje in Van Diemensland

Een week eerder stonden we de familie uit te zwaaien en daar stonden we alweer op het vliegveld, ditmaal voor een tripje naar het eilandje van Taz, de Tasmaanse duivel (bluhugbluggubruughl Pluuuh!, die!)

We vlogen op donderdagavond laat, dat kwam goed uit want we moesten beiden werken en Susan had nog een kerst etentje van d'r werk. Thijs had eerder al een taxi besteld en die kwam netjes op tijd. Een hoogblonde vrouw, langer dan Thijs en eentje met minirok. In de wagen stond een of andere cdtje ,met wat een vaag vriendje van Gordon had kunnen wezen, op repeat. Eenmaal op het vliegveld bleek ze ook nog een zwaardere stem te hebben dan menig man.

We vlogen dus 's nachts met een overstap op Melbourne en + 3 uur tijdsverschil kwamen we redelijk gebroken aan in de ochtend, maar we stonden op Tasmaanse bodem. De eerste uurtjes gingen nog wel, maar daarna ging het licht een beetje uit, dus vroeg onder de wol.

De volgende dag op naar het verhuurbedrijf of die camper te scoren. Op de plaatjes leek het een op een mooie camper, maar natuurlijk was het een enorme ragbak. Maar alles zat er in en een krasje extra zou echt niet opvallen. Ook bleek het een schakelbak, aj! Natuurlijk kunnen we wel schakelen, maar Tasmanie is best heuvelachtig en het pokie zit aan de verkeerde kant. Maar goed tijd er kan weer een vaardigheid bijgeschreven worden op Linked In ;-)

Onze verhuurboy bleek natuurlijk weer Nederlandse roots te hebben en hij bleek zelfs een achterneefje te zijn van Gerard Joling. Daar schaamde hij zich ook wel een beetje voor en dat begrepen wij natuurlijk volledig.

Goed, tijd om dat duivelse eilandje te gaan verkennen, de versnellingsbak bleek ook z'n beste tijd te hebben gehad dus al tandenpoetsend lieten we Hobart achter en reden we richting port Arthur. Port Arthur is de plek waar alle convic'kies uit Engeland naar toe werden gestuurd als ze weer eens een stukje brood hadden gejat. Port Arthur ligt op een schiereiland en was vorig jaar Januari regelmatig in het nieuws omdat er toen hevige bosbranden woedde in die regio. Ons volgende punt was een nationaal park wat bekend staat om zijn prachtige baai. En die was ook zeker niet verkeerd, maar we zijn wel een beetje verwend hier in West Australië met prachtige baaien en prive stranden.

We hebben de camper over heel wat bergweggetjes gestuurd (inclusief short-cuts die toch niet zo short bleken te zijn, maar wel erg fotogeniek) en kwamen tot de conclusie dat Tasmanie een fijne mix is van Ardennen, Oostenrijk en Nieuw-Zeeland.

En qua weer kwam het daar ook wel aardig dicht bij in de buurt. Want Susan had de koffer ingepakt met het idee dat het ongeveer wel 20 graden zou zijn en dat een lange broek en een trui voor de avonden wel afdoende zou zijn. Maar het was ook regelmatig een stuk kouder. Je zult zien op de foto's dat er belachelijk weinig variatie is wat betreft de getoonde garderobe ;-). Toppunt van kou was rond Cradle Mountain.

Ga je naar Tasmanie dan moet je Cradle Mountain hebben gezien. Maar wisten wij veel dat daar in december dus ook nog gewoon sneeuw kan liggen. En mazzelpikken die wij zijn, er lag sneeuw!
Wel goed voor het kerstgevoel!

Wij natuurlijk slecht voorbereid maar wel te nieuwsgierig om het te bekijken hebben ons toch maar in de omgeving gewaagd en toen er een of andere weggetje naar boven liep, waren we toch wel benieuwd waar die uitkwam. Daar liepen we dan in onze t-shirt-trui-jas-poncho combinatie op onze zomerse natte sneakertjes door de sneeuw. Onderweg kwamen we compleet uitgedoste hikers langs die ons bekeken om vervolgens afkeurend te schudden.

Daarnaast moet je natuurlijk tasmaanse duivels hebben gezien. In het wild gaat het niet zo best met ze. Vele worden ieder jaar overreden door auto's en daarnaast heeft de hele wild populatie te kampen met een vorm van kanker, waarmee ze elkaar besmetten. Aangezien ze in 1940 al de Tasmaanse tijger hebben laten uitsterven en ze daar toch iets van geleerd hebben , kun je op heel Tasmanie parkjes vinden waar men nieuwe kankervrije duiveltjes probeert te fokken om uitsterven te voorkomen. Wij hebben natuurlijk zo'n park bezocht. We konden de duivels van dichtbij bekijken en die beessies maken een hoop lawaai! Gesnauw, gesnuf, gebrom ), maar toch wel heel schattig.

Daarnaast hadden ze ook nog Wombats. De Wombat is familie van de Koala alleen dan minder dus en het lijkt meer op een bommetje op vier pootjes. Tot nu toe zijn we ze alleen nog maar met de pootjes omhoog langs te weg tegen gekomen. Maar op Tasmanie zagen we er eentje levend en wel en met een baby Wombat, die overigens op een hele bijzondere plek zitten). Maar in het park konden we met een Wombat knuffelen. Natuurlijk wilden we dat wel! Het was een flinke Wombat van een paar kilo en behoorlijk krachtig. Hij wrat bijna Susan d'r oorbellen en sweater op, maar weer een ervaring rijker!

Naast Wombats, Tasmaanse duivels hebben we ook nog Echidna's (egels), Pademelons (quokka's) , Walibi's (mini kangoeroes), een slang en blauwe vogeltjes gezien. We hebben heerlijk rond gescheurd in onze camper, al leek het soms wel een beetje op kruipen. Maar de vele bergweggetjes, nationale parken en dorpjes en steden waren zeker de moeite waard en ondanks dat we veel regen (en sneeuw) hebben gehad, hebben we erg genoten van dit weekje wildernis.

Vanochtend vlogen we weer terug naar Perth en daar werden we verwelkomt met 40 graden, strak blauw en vol zon. Best lekker thuiskomen!

Inmiddels staat de kerst ook al weer voor de deur. Al veel fotootjes van opgetuigde kerstbomen voorbij zien komen, die van ons ligt nog ergens in de hoek van de schuur, maar Susan is vastbesloten die er dezer dagen uit te hengelen en op te tuigen. We hebben nog geen wilde kerstplannen maar de kans dat de barbecue wordt aangeslingerd is vrij groot. Via deze weg willen we iedereen die dit leest dan ook alvast fijne feestdagen wensen....hopelijk lekker koud en met sneeuw;-)

Liefs Thijs & Susan
(foto's kun je vinden op www.susanbloks.waarbenjij.nu)