Nederlandse invasie

Al in 16 nog wat zette een Hollander voet op West Australische bodem en er volgende nog velen. Soms iets minder gepland, omdat er een bootje vast liep op een rifje en ze elkaar moesten opeten om te overleven (Wat een lol hè, die VOC mentaliteit!).. maar gelukkig is dat maar een keertje of wat geweest (de hele west kust ligt vol met Nederlandse VOC schepen die op de klippen zijn gelopen waaronder de Zuytdorp en het iets wat bekendere bootje de Batavia. Er zit nog steeds een hap in het koraal en de rest van de boot ligt hier in Freo in het museum. Maar als echte cultuurbarbaren hebben we daar natuurlijk nog geen stap binnen gezet. Dat doen we wel op een druilerige zondag.)

Enfin...om weer even terug te komen op de eerste zin, we kregen bezoek en die kwam met 4 man sterk! Hartstikke leuk! We moesten even ergens een bed weg trekken en het was even organiseren hoe en wat, maar dinsdag de 11e november waren we er helemaal klaar voor! En dat was maar goed ook want Susan d'r ouders Vincent en Hilly en broertje Rutger met zijn vriendin Fiona hingen op dat moment ergens boven het blauw op weg naar Down Under.

Geen ervaren vliegers en dan meteen een uur vertraging omdat er iemand met een ambulance moest worden afgevoerd is geen hele lekkere start, maar de rest ging gelukkig goed en met een kleine vertraging van 20 minuten gingen de wielen uit en zetten sjeik Emirates de kist netjes neer op Perth Airport.
De pepernoten, "het belastingsparadijs" en de beach ball boards (ja serieus die hebben ze hier niet) mochten allemaal ingevoerd worden.

Aangezien er maar 5 mensen in onze auto kunnen stond Susan te wachten terwijl Thijs alvast de BBQ aanwakkerde. Onder het genot van een flink stuk beef hebben we heerlijk bijgebabbeld.

De volgende dag stond Rottnest Island op de planning. Thijs had geregeld daar een nachtje te blijven zodat we Susan d'r verjaardag daar op Rotto konden vieren. Dus na een kort rondje Kings Park zijn we op de trein gesprongen richting Freo om vervolgens de Ferry te pakken richting Rotto. We hadden een iets was Spartaans huisje, maarrrr.. aan het strand. Rottnest staat bekend om zijn Quokka. Dat is een soort grote Ratachtige kangaroe maar dan heel schattig. Echt lastig te spotten zijn ze niet, aangezien je zowat over ze struikelt. 's Ochtends wakker worden gezongen door je familie op een fantastisch zonnig eiland, hoe een bijzondere 30e verjaardag is dat!

Na het uitpakken van de cadeautjes en een ontbijtje zijn we lekker gaan fietsen (We blijven Hollanders hè), de fietstocht werd regelmatig onderbroken voor een snorkel of lunch sessie. 's Avonds hebben we de boot weer richting Perth gepakt en hebben we de dag afgesloten met een visje in een van de visrestaurants aan de kade.

We hadden best een druk schema, want ja de meeste mensen komen maar 1x langs en willen natuurlijk ook wat zien! Ik had gevraagd wie van de ze wou surfen, in de veronderstelling dat er niet heel veel respons op zou komen, maar al snel kwam het bericht wij allemaal! Weten jullie dat zeker?, ja absoluut! Oké, dus vrijdag-ochtend moesten ze er aan geloven, de aller eerste surfles. En ik moet zeggen ik heb een behoorlijk getalenteerde familie!

Na een paar dagen te hebben genoten van wat Perth en omgeving te bieden hebben, was het tijd een beetje meer van de Westkust te ontdekken. Na alles in de auto te hebben gegooid en een campertje te hebben opgehaald zette we koers richting het noorden.

Eerste stop was het Nationale park Yanchep. Hier zitten een paar Koala's en een hele hele hele hoop kangoeroes . Ideaal om een paar (of iets meer) fotootjes te schieten. Er sjouwden een hele hoop moeder-kangoeroes met hun kleine baby joeys in hun buidel rond! En er werd nog even een showtje gegeven hoe die kleintjes werden gemaakt (weten we dat ook weer).

Daarna door richting Lancelin. De planning was hier een beetje te dune bashen (met de auto over zandduinen scheuren) en dan de volgende dag door te rijden. Waar we alleen niet helemaal rekening mee hadden gehouden is dat het natuurlijk wel eens vol zou kunnen zitten in het weekend. En Lancelin zat vol, tjok vol...Shit! We besloten een camping te bellen in het volgende dorp en daar bleken ze nog plek te hebben. Dus wij vol gas naar Cervantes een slordige 65 km verderop...

De volgende dag zijn we begonnen bij de Pinnacle desert. Hoe die Pinnacles precies tot stand zijn gekomen is een beetje raadselachtig maar het lijkt een beetje op de Madurodam versie van Cappadocie. Daarna zijn we doorgereden naar het plaatsje Kalbarri. Naast dit plaatsje ligt een Nationaal Park wat nog op ons verlang lijstje stond. Kalbarri heeft een spectaculaire kustlijn met mooie cliffs en natuurlijk hebben we daar ook dat nationale park bezocht. Omdat dat Dune-bashen in Lancelin niet doorging en we een paar duinen hadden gezien hebben we het hier alsnog dunnetjes gedaan. Bij het VVV kantoor vertelde de mevrouw dat we die ene weg moesten volgen en dan na 40 km de afslag naar recht moesten nemen. En inderdaad na 40 km was er inderdaad een vaag afslagje en na iets van 6 km offroad, ergens midden in de duinen vonden we een of ander verlaten oord. Heel vreemd! Aangezien iedereen er een beetje horror- scenario's bij kreeg zijn we dus maar snel doorgereden, maar stonden we even later wel op een paar mooie duinen!

Volgende stop: Monkey Mia. In Monkey Mia komen elke ochtend een paar wilde dolfijnen langs om een visje te scoren. Het is waarschijnlijk de enige plek ter wereld waar dit kan en mag, dus dat is behoorlijk bijzonder! De afstand Kalbarri- Monkey Mia is iets van 400 km en tussen die 2 zit op een roadhouse na, niks. En met niks bedoelen we dan ook helemaal niks! Inmiddels is de 'wij-wonen- landelijk- en- in- the- middle- of- nowhere-opinie van mijn ouders een beetje bijgesteld :-)
Op de weg hebben we de stromatolites bekeken en nog een paar uitkijkpunten meegepakt om vervolgens het kamp op te zetten op de camping. Binnen no time hadden we al 2 (behoorlijk irritante) Emu's op bezoek. Een emu is een kleinere soort van struisvogel maar nog steeds een behoorlijke vogel, die komt kijken of hij dat broodje wat jij net in je mond steekt ook wel had gewild.

De volgende ochtend natuurlijk naar de dolfijnen wezen kijken. Thijs werd er uitgepikt om een van de dolfijnen een visje te mogen voeren, maar aangezien wij al een keertje geweest waren , liet hij Fiona het doen en die was daar heel blij mee!

In de middag hebben mijn ouders op een boottocht de baai verkend en Thijs, Susan, Rutger & Fiona zijn in de auto gesprongen om het nabije nationale park te bezoeken. Een hele hoop rood zand en ook hier weer prachtige kustlijn. Op een uitkijkpunt zagen we van alles voorbij zwemmen: haai, verschillende roggen en zelfs een paar schildpadden!

Thijs & Susan bleven de volgende dag nog in Monkey Mia want dat voelde behoorlijk als vakantie en de rest van de familie zocht de weg weer op om nog een stukje richting het noorden te rijden.

Naast het oostelijke Great Barrier Reef heb je ook het Ningaloo reef en dat ligt hier aan de westkust. Net zo mooi maar een stuk rustiger en het ligt heel dicht aan de kant. Het is letterlijk het strand aflopen en dan je kop in het water steken. Coral Bay en het Nationale Park bij Exmouth in de buurt zijn de beste plekken om het rif te bezoeken.

Nadat iedereen weer terug was in Perth hebben we nog wat souvenir geshopt, geluncht aan de rivier en het strand van Cottesloe bezocht. En ja toen zat het er al weer op. Ditmaal besloot Thijs dat hij wel mee wou naar het vliegveld, ondanks dat, dat eigenlijk niet in onze auto past, maar met een beetje proppen zaten we er allemaal in. Thijs vond het nog wel nodig om door oranje te rijden terwijl er een politie auto behoorlijk dicht in de buurt stond en ik er dus eigenlijk niet meer bij paste op de achterbank , maar goed we zijn heel en op tijd aangekomen op het vliegveld. En na een laatste bakkie koffie hebben we afscheid genomen.

We hebben enorm genoten. Het is leuk om je familie te laten zien waar je woont, boodschappen doet , werkt en waar je in de weekenden uithangt. En ze je jouw tijdelijke landje te showen en je een beetje als tour-guide mag voordoen en ze de mooiste plekjes kan laten zien!

Het is nu wel weer heel stil in huis en met de feestdagen voor de deur had ik best in een van die koffers willen kruipen. Helaas voor mij zaten die behoorlijk vol en dan zou ik ons volgende uitstapje naar Tasmanie missen! Want we houden de vaart er in. Volgende week donderdag vliegen we via Melbourne naar Hobart om met een campertje een week lang Tassie te gaan verkennen!

Liefs Thijs & Susan