Bye bye Kiwi, helloo Aussie!

Gisteren hebben we onze Ebon H. (huurauto) ingeleverd met een slordige 6400 km op de teller, dat wil zeggen dat we nog wel een paar km hebben gevreten na ons laatste verhaal.
(wees gewaarschuwd, hierna volgt een extreem lang verhaal, de korte variant is: top weer, mooie omgeving, weer veel gedaan, van alles gezien!)
Nu door met het extreem lange verhaal:
2 weken geleden hebben we de boot gepakt van Wellington op het Noordereiland naar Picton op het Zuidereiland. Een prachtige tocht, mits het mooi weer was, dat was het niet, maar de koffie aan boord was van goede kwaliteit en aangezien we geen flauw idee hadden wat we op het Zuidereiland wilden zien was dit een goed moment om dat even te bekijken.
Eenmaal gearriveerd zijn we via Blenheim richting Nelson gereden, een klein, soort van gezellig, stadje aan de noordkant van het eiland. De radio-ontvangst richting Nelson was schrikbarend goed (ja NZ en radio gaat namelijk niet echt samen, we hebben zelfs cd’s gekocht aangezien ipod en mp3 speler allebei gecrached zijn, Frans Duits en consorten zijn blijkbaar niet welkom in NZ ;-)). Eenmaal in Nelson vielen we als het ware over de radiostations wat de goede ontvangst verklaarde.
We hebben 2 nachten in Nelson vertoeft en hebben uitstapjes gemaakt naar het Abel Tasman National Park, een prachtig paradijselijk park met mooie baaitjes waar je mooie wandelingen kunt maken,. We hadden de boot gepakt en zijn toen halverwege uitgestapt voor zo’n mooie wandeling langs het strand. Op de boot bleken we te zijn beland tussen 2 groepsreizen vol met Hollanders, gezellig!
Daarna via marlborough sounds wat alweer een prachtig gebied is vol met landtongen die in zee lopen en gravelroads (leuk voor de auto!) , op naar Kaikoura want Thijs had zijn zinnen gezet op het spotten van een paar Sperm Whales. De naam van deze Walvis roept wat vragen op, maar terug in 1800 toen ze deze joekel hadden ontdekt en open gemaakt bleek er een enorm opslagvat met een soort olieachtig iets in zijn kop te zitten, Sperma dachten de geleerden, maar inmiddels is men er van overtuigd dat hij deze vloeistof gebruikt om sonarsignalen uit te zenden. Tja foutje bedankt!
Bij aankomt bleek dat we een zee hadden met seasicknisswarning, hiephoi! , daar hadden ze trouwens een levende business van gemaakt want als je een pilletje wou kon je die bij de balie 3 meter verderop kopen voor 3 dollar, of een heel pakket voor 12. We geloofden het wel en hopten op de boot. En ja die seasickniswarning was niet voor niks, de boot vloog met een flinke vaart over de golven op zoek naar die walvis. Susan voelde zich al snel niet zo best, maar in vergelijking met de medebootgangers, veelal van Aziatische afkomst, bleek dit aanstelleritis, want die pakten massaal de , jawel gratis!, kotszak om ook hun duit in het zakje te doen. Maar naar een paar keer luisteren met sonarapparatuur hadden we de walvis gesignaleerd en kon de achtervolging worden ingezet.
En jawel we hadden beet! De Walvis kwam na een tijdje boven en we hebben samen met een andere boot, een helikopter en een vliegtuig (die ook allemaal aan kwamen gesneld nadat onze boot de walvis had ontdekt.) een tijdje naar de walvis staan te kijken, totdat deze ons uitzwaaide met zijn staart. Daar konden ze de walvis ook aan herkennen en we bleken Taiki te hebben gezien, een zomergast die al 20 jaar langs kwam in de wateren rond Kaikoura
Daarna op naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland, via het mooie lake Tekapo, waar het vol stond met lupines bereikte we in de middag de DoC camping van het dorpje Mount Cook. Op de camping regende het, maar 1 km verderop scheen de zon, niet dat we daar veel aan hadden, maar goed. De volgende dag klaarde het al snel op en hebben we nog een paar mooie wandelingen gemaakt door het gebied van deze reus. Die zelfde dag zijn we richting Fjordland gereden. Thijs had een mooie DoC camping in de boekjes gevonden waar we de volgende nacht zouden vertoeven. We hadden al snel de juiste weg te pakken, maar de camping vinden was een heel ander verhaal, na 3 weilanden incl. hekken en schapen te hebben gepasseerd waren we een beetje lost, hier was toch geen camping meer?! Maar de bomen op het plaatje leken wel verdomt veel op de bomen achter die volgende bak met schapen, dus besloten we door te rijden en jawel hoor, daar aan het eind lag de camping, bij een ruïne van een oud hotel uit de tijd van de goudzoekers.
In Fjordland zijn we met de auto richting Milford Sound gereden, een prachtige route met overal mooie uitkijkpunten, watervallen, papegaaien en noem maar op. De volgende dag hebben we een boottocht gemaakt door de rustigere Doubtful sound.
Via de regio The Catlins zijn we uiteindelijk richting Christchruch gekropen, in deze regio hebben we Wildlife als zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns gespot en heeft de plaatselijke jeugd ons campingtafeltje en stoeltje gejat, (zuidereilandjeugd blijkt crimineler, aldus een Kiw, dus vandaar.)
En daarna richting Christchurch. Toen we de auto 4 weken geleden huurden, zeiden ze al ow je hoeft niet naar Christchurch, daar is na de aardbeving (feb. Dit jaar) niet veel meer te zien, Wij dachten laat maar lullen, dat valt vast mee. Maar helaas had ie gelijk, het centrum was nog altijd onbereikbaar en veel gebouwen moeten nog steeds naar beneden komen, omdat de constructie blijkbaar een flinke klap heeft gehad. Overal in de stad zag je dat deze stad echt op zijn grondvesten heeft lopen schudden. Het kost nog zeker 10 jaar om het weer op te lappen. Ze hadden een klein stukje van het centrum opgebouwd, door tijdelijke containers te plaatsen en daar winkeltjes in te vestigen, alle containers hadden verschillende kleurtjes waardoor het er toch wel gezellig en een beetje arty uitzag. Overal is men druk aan het opknappen en geld aan het inzamelen om de kathedraal weer op te bouwen. Het greep ons wel aan, vooral omdat we hadden verwacht dat de schade minder zou zijn.
En toen zat ons Nieuw Zeeland avontuur er al weer op en op het moment van schrijven hangen we ergens in de lucht tussen Christchurch en Melbourne, om straks in Australië aan een nieuw avontuur te beginnen.

Liefs Thijs & Susan